Parijs - Alkmaar 512 km

"Morgen sollst du mir
Was schreiben"
Zegt ze dicht bij vaders wang
"Ewig will ich bei dir bleiben"
Maar dat vond vader wel wat lang

                                    Toon Hermans, Vader gaat op stap

Ja, eeuwig is wel wat lang, dacht ik ook toen ik me aanmeldde voor het 'eeuwigdurend gebed' in de Sacré Coeur. Het gaat hier om La nuit d'adoration. In de uren dat de kerk gesloten is, wordt er een soort kettinggebed gehouden. Je kunt je opgeven om een uur te bidden. Je krijgt dan een bed in de slaapzaal of een kamertje apart tegen een geringe vergoeding.

Sacré Coeur om 5 uur in de ochtend

Ik had de tip gekregen van Huberta van L'esprit du chemin die hier al enkele keren aan had meegedaan. Je moet je wel minimaal 24 uur van tevoren aanmelden want ze willen voorkomen dat het een soort noodopvang voor Jan en alleman wordt.

En dat had ik dus niet gedaan. In eerste instantie was het antwoord dus nee toen ik me persoonlijk bij de accueil aanmeldde. Maar ik heb de zuster eens heel lief aangekeken en toen mocht het toch. Ik moest me 's avonds tussen half negen en kwart voor tien melden.

Om negen uur 's avonds uitleg van een zuster over het hele gebeuren. Om tien uur naar de mis geweest waar tot mijn verbazing zo'n twee a driehonderd mensen aanwezig waren.

De preek ging over de verloren zoon. Bijzonder want voor dat schilderij had mijn nieuwe pelgrimsvriendin Martine in Halle een foto van me gemaakt. 

De verloren zoon. Foto: Martine de Wolf

Na de mis werden de mensen door de beveiliging met zachte drang gemaand de kerk te verlaten. Ik mocht blijven toen ik mijn sleutel van mijn kamertje liet zien.

Gekozen voor het uur tussen 5 en 6, dan kon ik eerst nog wat slapen. Toen ik om 5 uur de basiliek binnenkwam - zat daar een man op zijn knieen die opstond toen hij mij zag komen. De kerk was vooral door kaarsen verlicht. Zeer bijzonder om daar in je eentje te zitten. Ik moest denken aan die lange rijen die zondagmiddag voor de ingang stonden.

Tijdens het uur heb ik alle indrukken van de voorbije reis aan me voorbij laten gaan en 'gebeden' voor de mensen die ik tijdens mijn tocht heb ontmoet en ook voor mijn dierbaren. 

Het was een mooie en waardige afsluiting van mijn pelgrimage die zeker geen teleurstelling was zoals sommige mensen op Facebook dat voor me invulden. 

Graag verwijs ik nog eens naar mijn column die ik daarover schreef. En over dan invullen voor anderen ga ik binnenkort een column schrijven. 

Dit was de laatste aflevering van mijn blog. Dank aan alle volgers, het waren er constant rond de 400. Leuk dat jullie er waren en dank voor alle reacties, zowel op de blog als via de mail en de app. 

Saint Quentin - Paris 162 km 

Klaverjasclub Schoppen Negen 

Was een weekje in Parijs 

Om de contributie te verteren 

Ome Piet de secretaris Had al maanden voor die tijd In zijn eentje Frans zitten leren

Maar toen niemand hem verstond, deed hij mal 

Want hij zong op de Place Pigalle 

Geef mij maar Amsterdam 

Dat is mooier dan Parijs

                                                        Johnny Jordaan, Geef mij maar Amsterdam

Ja lieve volgers, voor jullie zal het wellicht een schok zijn, maar ik had de beslissing al een paar dagen geleden genomen: tot Parijs en dan is het genoeg. De reden is simpel, ik ben als eens naar Santiago gelopen en de tweede keer is de magie er uit. Het vinden van overnachtingsadressen werd een steeds grotere opgave, ik liep daardoor grotere afstanden dan ik wilde. Kortom: het begon steeds meer op werken te lijken in plaats van pelgrimeren. In mijn column op de website die ik op Pelgrimszin heb - de nieuwe stichting die ik met mijn vriend Pieter-Bas ben begonnen - beschrijf ik dit.

Gisteravond de 'leuke halteplaats' Tugny-et-Pont gebeld die me door marktkooplui Sandra en Alexi en diverse volgers op Facebook was aangeraden gebeld. Ik kreeg een madame aan de lijn die kortaf me meldde dat ze nog niet open waren waarna ze de verbinding verbrak. Nog twee adressen gebeld, maar daar klopte het telefoonnummer niet meer van.

Toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik erg tegen de wandeling op. Ik dacht ineens: waarom doe ik het dan eigenlijk? Kortom de trein naar Parijs genomen.

Kijken naar paden waar ik niet meer over heen hoef te lopen

Daar eerst naar de Sacré Coeur om me op te geven voor het eeuwigdurend gebed vannacht, maar dat doen ze niet voor passanten. Enfin, de zuster eens heel lief aangekeken en bij uitzondering mag het en slaap ik vannacht in de Sacré Coeur. 

Zie hier erg naar uit. 

Rijen van hier tot Tokio tot aan de ingang

Uitzicht vanaf Sacré Coeur

In station kennis gemaakt met Vincent die net als ik geen kaartje naar Amsterdam kon boeken omdat vandaag en morgen alle treinen naar Amsterdam vol zitten. We kozen daarom beiden voor Brussel, Vincent vandaag en ik morgen.

Vincent is kapitein op de grote vaart en was vanmorgen in Le Havre van boord gegaan. Met hem twee uur op het terras gezeten en gezellig over van alles gepraat. 

Toen ik zei dat ik pelgrim was antwoordde hij: 'Ja, zo zie je er ook uit.'

Met Vincent op het terras

Vanmiddag nog even met mijn nieuwe pelgrimsvriendin Martine gebeld om haar te bedanken voor alle informatie die ze me steeds stuurde. Ze zei treffend: 'Ik hoor het aan je stem, je hebt het gehad.'

Maar eerst nog de overnachting in de Sacré Coeur. 

 Saint Quentin - Saint Quentin 0 km

Une mèche de cheveux
Qu'elle m'avait donnée
Une mèche des cheveux
Qu'un jour j'ai caressés
Une mèche de cheveux
Qui venait de susciter
Le souvenir d'un temps heureux
Le doux mirage d'un été

                                    Adamo, Une meche de cheveux

Vandaag bij uitzondering geen Nederlandstalig lied, maar dit chanson van Adamo - over een haarlok voor hem een herinnering aan een zoete voorbije zomer waarin hij een meisje mocht liefkozen. - begreep ik meteen wat kapster Nadia bedoelde toen ze vroeg of ze ook mijn meches moest bijknippen. 

Je vous coupe les meches?

Vandaag dus een rustdag. Eerst maar eens het kamermeisje verwittigd dat ik vandaag geen  menage hoef dus ook echt rust. En een winwinsituatie. Zij geen werk, ik word niet gestoord.

St Quentin is een mooie stad met een groot plein. Maar met opzet rust genomen. Zoals gewoonlijk werd ik tussen 6 en half 7 wakker. Mijn blog gemaakt, ontbeten en vervolgens met kleren en al weer op bed gaan liggen. Doezelde ik toch nog tot half 10 weg. Blijkbaar had ik die rustdag dus nodig. 

Schoonheidssalons genoeg hier, maar nergens kon je op zaterdag zonder afspraak binnen. Dat gold ook voor de kapsalons, maar als ik over een uurtje terugkwam had kapster Nadia wel tijd om mijn coiffure degradée te fatsoeneren (is dat er ook een voor het album Niko?). 

schoonheidssalons genoeg

Nadia maakte er weer een net kapsel van dat ook de goedkeuring van mijn eigen lieve kapster Miranda kon wegdragen. 

Na het fohnen

's Middags nog even naar een lavarie zodat ook de pelgrim weer fris ruikt. 

gisteravond wilde ik even wat gaan drinken in een Grand café. Ik werd daar met veel poeha ontvangen, kreeg een plaats toegewezen en verder gebeurde er niets. Toen er na 10 minuten nog steeds geen ober langs was geweest ben ik opgestapt en heb me een ander café geinstalleerd waar mensen verbeten loten zaten te krassen. Hier kreeg ik binnen de minuut een lekkere Grimbergen van de tap van een aardige serveerster. Vandaag ben ik er vaste klant die met veel egards maar vooral vriendelijkheid word ontvangen. 

Mijn stamcafe in St. Quentin

Maar morgen dus weer lopen. Tot morgen. 

 Bohain en Vernandois - St. Quentin 30 km 

Op de markt ik hoorde dat tenminste van de radio

was een ruime keuze en je kreeg het haast cadeau

                                                                                Drs. P. De Markt

Sta ik op de markt van Bohain enkele damesjurkjes te bekijken, bieden de uitbaters me een kop koffie op het terras van het cafe aan.(en later nog een). Ze wonen een eind verder op de route, maar ze gaan nog niet zo ver me ook een slaapplaats aan te bieden (dat dan weer niet).

Ze attenderen me wel op een halteplaats voor pelgrims: Tugny-et-Pont (iemand van de volgers ervaring mee?)

Sandra en Alexi

Verder is er over de dag niet zo veel te vertellen. Weer veel saaie wegen net als gisteren.

En het is weer behoorlijk doorstappen om nog op een convenabele tijd in St. Quentin te zijn.

Onderweg is er gelukkig wel een bakker. En wat tegenwoordig ook heel prima gaat: vragen of ze een sandwich voor je kunnen maken om mee te nemen (is me nog niet een keer geweigerd).

Die eet ik op in de buurt van de bronnen van de rivier De Somme. Maar die zijn een kilometer ver lopen (en dus ook weer een kilometer terug) en daar ontbreekt de tijd voor.

Bij de bronnen van de Somme

Als mijn water op is, bel ik wel eens aan bij een huis om wat kraanwater te vragen, maar dit huis heeft wel een heel hoge drempelwaarde

Zandzakken voor de deur

s'Middags loop ik van 1 tot half 6 door de velden. Ik kom geen enkel levend wezen tegen. Er zijn ook geen boerderijen. Totale leegte. De app bakt hem weer van eieren als het pad op een gegeven moment gewoon ophoudt. Ik ploeg me door de akkers tot ik weer een nieuw pad tegenkom. Zoals gezegd is er geen levend wezen te bekennen dus het risico dat er een boer met hooivork op me afkomt is laag. 

Het pad houdt op

'

Om kwart over zes bereik ik Hotel Le Florence in St. Quentin waar een aardige receptioniste een kamer voor me heeft. Het was vandaag weer meer werken dan pelgrimeren . Op aanraden van mijn wandelvriendin Annemarie besluit ik een rustdag in St. Quentin te houden.

 Le Cateau - Bohain 20 km

Voor mijn part word ik arm, krijg ik het nooit meer warm

moet ik mijn verdere leven zonder blinde darm

maar er is 1 ding dat ik niet zou kunnen missen

en dat is vissen

                                                    Piet Romer en Leen Jongewaard

Vandaag had ik in Saint Martin Rivere een ontmoeting met een vriendelijke bewoner en niet zo maar iemand: Jean-Michel Szczyt (kunt u dat even spellen?), penningmeester van La Truite Sulpicienne et Bénoise, association agreé pour la Peche et Protection du Milieu Aquatique www.latruite.org 

Want de forel is een veeleisende vis. Hij wil snelstromend water van hoge kwaliteit. Het riviertje La Selle ontspringt een paar kilometer verder in Molain en mondt uit in de Schelde. Het water dat je hier ziet komt dus straks via Antwerpen in Nederland vertelt Jean-Michel.

Hij weet ook te vertellen dat hier gisteren een Nederlandse pelgrim kwam vragen of hij zijn tentje op mocht zetten. Ik ben dus niet alleen op pad. 

Jean-Michel Szczyt

La Selle

's Ochtends gaat het nog even lieflijk langs een riviertje. s'Middags zijn de wegen zo. 

Of zo.

Met af en toe een verlaten boerderij

Of een Paris-Roubaix-landschap

En heel de dag door dorpen zonder winkel of café. 'Oui c'est la campagne,' zegt de vriendelijke patriarch van de Chambres d'hotes. Hij wijst me ook op Brasserie Borsalino waar ze voor niet te veel geld een daghap hebben.

Maar nu eerst tijd voor de blog. 

Tijd voor de blog

En dat Matisse hier in de buurt is geboren willen ze weten

'Je moet heel het leven door de ogen van een kind bekijken,' zo is het maar net. 

Maroilles - Le Cateau 24 km

Schijt aan de buren

Daar gaat-ie nog een keer

Het is dat pokkenweer

Het is dat pokkenweer

En die dunne muren

Nou ja, het spijt me zeer

Ze zullen maar moeten wennen

Als ik schuiftrompet studeer

                                                Frans Halsema, Onder de wollen deken

Ja het niveau stijgt niet met de liederen van de dag. Zit ik mijn sandwich op te eten aan de rand van een grasveldje, komt er een omaatje haar hondje zijn behoefte vlak voor mijn neus laten doen.

Even tevoren kwam ik een café binnen. Zitten er twee oude omaatjes (ja Annemarie, er zijn ook jonge oma's). De een achter de bar, de ander zit om half twaalf 's ochtends al aan de Ricard en rookt er een sigaretje bij. rookverbod of niet, de omaatjes hebben hier blijkbaar overal schijt aan. 

Overigens gisteren vergeten te vertellen - volger Mariette uit Breda wees me daarop - dat ik in de plaats logeerde waar de Maroilles-kaasjes vandaan komen.

En ik heb nog wel het streekgerecht gegeten, la Flamiche de Maroilles, een kaastaartje. 

Flamiche de Maroilles

Vandaag veel problemen met de route. Vriendelijke mannetjes wezen me erop dat de brug verderop afgesloten was. Dus toch weer langs de drukke weg lopen. 

Vriendelijke mannetjes vertellen me dat ik er niet door kan

Daar waren mannetjes en vrouwtjes bezig de bermen te reinigen. Het valt me ook altijd op hoeveel troep daar ligt: bierblikjes, sigarettenpakjes etc. 

schoonmaakactie

Dan gaat het pad kilometers lang langs het kanaal Sambre- Oise. Ik kom helemaal niemand tegen er er is ook helemaal niets. 

Canal Sambre-Oise

Links het kanaal, rechts andere nattigheid

In Ors is wel een gemeentehuis, maar geen café of winkel. Ik ben moe en wil even rusten, maar er is alleen een bankje in de volle zon (er was vandaag geen wind en dan is het al snel warm om te lopen) Maar als ik daar ga zitten, komt langzaam de schaduw over me heen.

De app bakt hem vandaag van eieren. Ik moet hier de spoorweg oversteken, maar er is geen overweg en zo te zien ook nooit geweest. Dan maar illegaal overgestoken. Daar is inderdaad een pad, maar dat wordt onnavolgbaar in een bos. Het loopt weer terug naar Ors. 

Mooi pad dat weer terug loopt 

Pas de niveau de passage 

Houden we het droog vandaag?

Enfin ik ben toch in Le Cateau gekomen. Of Le Cateau-Cambrésis zoals het officieel heet. Het is de geboorteplaats van Henri Matisse ( 1869-1954) een van de markantste fauvisten. 

Ik ben te laat voor het Matisse-museum, maar ach, ik ben in Zundert ook niet naar het Van Gogh-museum geweest. 

Die kamer is wel wat boven het budget en ook niet des pelgrims. Marie-France in Maroilles had hem voor me geboekt en ik wilde niet ondankbaar zijn. 

Nu nog maar even genieten van de luxe. Binnenkort wentel ik mij wel in stof en as. 

Living life in luxury 

 Maubeuge - Maroilles 32 km 

Een dame als een toverfee in een grot BMW

wil je van het trottoir af racen 

                                                        Tol Hansse, Big city

Vanmiddag liep de route langs een drukke weg zonder trottoir en berm waar je in kon lopen. Een dame week eerst nog netjes voor me uit, zag toen dat er een tegenligger aankwam en stuurde weer terug recht op me in. Ik kon nog net het vege lijf redden door de berm in te springen. 

Meteen zat toen dit liedje in mijn hoofd. Ging ik voor de schrik een koffietje in een bar drinken, stond daar een toverfee achter de bar. Fijn gezichtje, strak tijgerjurkje met brede lakceintuur, zwarte nylons en korte laarsjes met hoge hak. Toen ze vervolgens nek en schouders van een van de stamgasten begon te masseren ben ik maar snel opgestapt. Zoveel wellust kon de vrome pelgrim niet aanzien. 

Vanochtend kon ik niet zo op gang komen. Te lang bij de Regent blijven zitten praten met de stamgasten. Ze wilden weten hoeveel kilometer ik al had gelopen. Geen idee, dat houd ik niet bij.

Vervolgens vroegen ze de hoeveelste dag ik al onderweg was. Dat wist ik wel, het was de zestiende dag. Ze vroegen drie keer of ze het wel goed verstonden (of dat ik het wel goed zei in het Frans) of ik niet de zesde bedoelde? Dat is me wel vaker opgevallen. mensen die zelf niet lopen hebben vaak geen idee welke afstand de wandelaar per dag aflegt. 

Vervolgens aan de overkant een zonnebril gekocht bij de optiek die inmiddels open was gegaan. 

Nieuwe zonnebril gekocht

Dan eindelijk op pad. De route voert vandaag langs de Sambre. Altijd fijn een rivier. Hoef je niet te dalen of te klimmen of de weg te zoeken. Hoewel?

En onder het lopen breek ik me het hoofd over de vraag met hoeveel het waterpeil in de Sambre stijgt als ik er in heb geplast. Stel dat je nu heel fijne apparatuur had, zou je dat dan kunnen meten?

Misschien kan Bram - de man van de nutteloze kennis - zijn licht daar eens over laten schijnen? 

Langs de Sambre

Pelgrimeren is niet altijd vrijheid holadijee. Soms komen de muren op je af. 

Soms komen de muren op je af

In Hautval stuur ik mijn winterjas naar huis. Hij heeft me een aantal dagen beschermd tegen de kou, maar de laatste dagen had ik er meer last van dan gemak.

Bezit is ballast, weet je wel.

Een vriendelijke dame helpt me niet alleen een karton uitzoeken. Ze vouwt de jas ook nog zo voor me op dat hij er ook in past.

Welke sukkel heeft toch besloten in Nederland de postkantoren af te schaffen?

Postkantoor in Hautval

Minder gezellig. In Hautval had ik van de rechter naar de linker oever moeten verhuizen. Na anderhalve kilometer loop ik in wat de Fransen zo mooi noemen een cul de sac. Er zit niets anders op dan weer anderhalve kilometer terug te lopen. Zo werd mijn etappe vandaag 3 kilometer langer.

Tijdens de middagpauze om 1 uur zie ik dat ik nog 17 kilometer moet. Dat wordt dus nog doorlopen vanmiddag. Ja, dat krijg je ervan als je te lang bij de Regent blijft zitten kletsen.

Enfin, vandaag wel nuttige dingen gedaan. Zonnebril gekocht en jas naar huis gestuurd. 

En gisteravond om half elf - ik sliep al - belde Marie-José van de B&B dat ze een kamer voor me had. Dus daar had ik vandaag geen zorgen over.